Wspomnieniopis

Mieliście kiedyś taką chwilę, kiedy mieliście wrażenie, że wszystkie wspomnienia nagle się wam zacierają? Miałam tak kiedyś.

Kiedy sprzątałam w któryś z wolniejszych weekendów w domu, znalazłam rysunek, który dostałam w 2013 roku i uśmiechałam się do niego przez prawie dziesięć minut. Wtedy postanowiłam stworzyć coś takiego jak Wspomnieniopis.

Idea jest prosta – wklejam coś, piszę, rysuję, mażę, robię cokolwiek, co przywodziłoby mi na myśl jakieś wspomnienie. Przyklejam bilety do kina, zerwane kwiaty czy liście, czasami tylko coś piszę. Kiedy otwieram go w pewnym momencie, uśmiecham się i przeglądam od samego początku, wspominając. Czasami zajmuje to dwie minuty, a mimo wszystko odświeża pamięć, a w głowie migają mi obrazy z danej chwili. Widzę twarze ludzi, którzy mi towarzyszyli, słyszę, co mówią.  To ledwie kilka minut co kilka dni, a potrafi dać naprawdę wiele uroku.

Jego okładka nie jest przepiękna, raczej brzydka. Wcześniej było na niej dziewięć zapałek, ale poodpadały.  Narysowałam więc osiem zapałek i jakieś baloniki, żeby nie było aż tak nostalgicznie. C:

A Wy macie coś w rodzaju zapisanych wspomnień, czy może kolekcjonujecie wszystko  w głowie?

Uśmiech poproszę!

Całuski, Kran.